Nieuws

14-11-2025 Update boek 

Veel mensen vragen hoe het met mijn boek gaat, dus tijd voor een update!

Als alles volgens plan blijft lopen, is het manuscript in januari af. Het móét af. Niet alleen voor mij, maar ook omdat het begrip femicide steeds vaker voorbij komt. Ik wil door mijn boek de mensen bereiken die hier ondersteuning en erkenning bij nodig hebben

Het schrijven is soms best pittig. De ene keer maak ik kilometers, de andere keer kleine stapjes. Concentratie vinden, de juiste woorden kiezen, emoties toelaten én herbeleven… en ondertussen natuurlijk veel onderzoek doen en contacten leggen.

Juist die gesprekken maken me steeds opnieuw duidelijk hoe dichtbij femicide eigenlijk is. Dichterbij dan veel mensen denken of willen geloven. Ja, zelfs in onze Zeeuwse dorpen...

Kortom: het boek groeit beetje bij beetje! Dank jullie wel voor het meeleven, de steun, het toesturen van informatie en bovenal het toevertrouwen van persoonlijke verhalen. Het helpt mij om door te gaan!

Wordt vervolgd.

Kijk hier voor meer info over femicide.

01-11-2025 en  02-11-2025 

Allerheiligen  & Allerzielen

De dagen worden korter. Mensen zoeken binnen de warmte en gezelligheid op. Het is ook de tijd van het jaar waarin we stilstaan bij wie ons zijn voorgegaan.

Op Allerheiligen eren we de mensen die met hun goedheid, moed of eenvoud iets hebben nagelaten in deze wereld.

Op Allerzielen gedenken we onze eigen dierbaren. De mensen die we missen, maar die nog steeds met ons meeleven in herinneringen.

Misschien steek jij dit weekend een kaars aan. Misschien zeg je de naam van jouw dierbare hardop. Misschien denk je gewoon even aan wie voor jou onvergetelijk is.

Dat deze dagen jou rust mogen brengen. Warmte in het hart. Een gevoel van verbondenheid tussen toen en nu. Tussen hier en daar. Tussen leven en herinnering.

“Zij die we liefhebben en verliezen, zijn niet meer waar zij waren, maar altijd waar wij zijn.” ~ Augustinus

16-10-2025 Deel 5 uit de serie Levend Verlies

Levend  verlies bij dementie

De laatste tijd hoor ik in mijn omgeving steeds vaker het woord dementie vallen.

Wereldwijd neemt dementie toe. De belangrijkste reden is dat mensen ouder worden. En aangezien dementie vooral voorkomt bij mensen boven de 75 is de toename logisch te verklaren. Andere redenen van deze stijging kunnen zijn: leefstijl (hoge bloeddruk, diabetes, overgewicht, roken, weinig beweging en ongezonde voeding), maar ook wordt steeds meer bekend over de invloed van luchtvervuiling, langdurige stress en eenzaamheid.

Dementie verandert alles. Dingen die vanzelfsprekend waren worden stukje bij beetje ingewikkelder. Dat maakt dat de rollen worden omgedraaid. 

Van zorgende ouder naar ontvangende ouder. Van ontvangend kind naar mantelzorger. 

Dat voelt als afscheid nemen. Afscheid nemen van wat was. Afscheid nemen van de fijne gesprekken samen. Afscheid nemen van de ouderlijke betrokkenheid. Afscheid nemen van de wederkerigheid in het contact.

Mantelzorger zijn is vaak zwaar. Het vraagt zoveel liefde en geduld. Zoveel aanwezigheid. Maar je doet wat je kunt, omdat je van iemand houdt.

Dat neemt niet weg dat je soms ook een schuldgevoel kan hebben. Omdat je verdriet of boosheid ervaart. Of omdat je verlangt naar rust, terwijl je weet dat jouw dierbare jou zo nodig heeft. Dat is oké. Zorg en liefde mogen zwaar voelen. Je mag verdriet hebben, ook al leeft je dierbare nog. Je mag rouwen om wat verloren gaat. Je mag met anderen delen wat er in je leeft. Je mag je grenzen aangeven. Soms lucht het al op als iemand gewoon even naar je luistert.

“Liefde kent geen einde, alleen een andere vorm van blijven.”

04-09-2025  Vakantie

Ik ga op vakantie en ik neem mee… Je hebt dit spelletje vroeger vast ook weleens gespeeld! Een koffer vol kleding, een zonnebril, een snorkel, een goed boek...

Wanneer je iemand verloren hebt, kan vakantie dubbel voelen. Je gaat weg, lacht misschien zelfs weer… en tóch kan daar kan ook een stemmetje komen: “Mag dit wel? Ben ik mijn dierbare niet aan het vergeten? Mag ik nu wel plezier hebben?”

Dat gevoel van schuld is zó normaal. Nee, je hoeft je dierbare niet thuis te laten. Hij of zij reist altijd met je mee in je hart. Verder leven, op vakantie gaan, betekent niet dat je jouw dierbare vergeet. Het betekent dat je leert leven mét het gemis. En wat is het dan juist mooi om een foto in je koffer mee te nemen, of een kaarsje op te steken in een mooie kerk.

Hoe doe jij dat? Neem jij iets mee om je dierbare te herdenken tijdens vakantie? Of heb je een bepaald ritueel?Laat het hieronder weten, misschien inspireer je iemand die nu twijfelt of vakantie ‘mag’.En ik? Ik ga de komende 2 weken, naast vakantie houden, ook in alle prachtige Griekse kerken die ik tegenkom een kaarsje branden voor de geliefden die mij/ons zijn ontvallen

Mijn praktijk gaat dus even dicht, maar ik neem 'leesvoer' mee, zodat ik mijn klanten na mijn vakantie nóg beter kan begeleiden. In mijn koffer gaat mee:

• "Levensverhalen & psychotrauma" van Ruud Jongedijk - een boek over hoe schokkende gebeurtenissen, maar ook mooie gebeurtenissen kunnen worden geïntegreerd op de levenslijn van een persoon.
• "De fontein vind je plek: Aanmoediging" - het nieuwe boek van Els van Steijn over hoe familiesystemen werken en hoe er antwoorden kunnen worden gevonden op vragen als "wat is van mij, en wat is van de ander?"
• "Adem van leven" - de nieuwste roman van mijn lieve vriendin Tanja Huissoon over familiegeschiedenis, relaties en het vinden van je eigen pad.

Tot gauw!

14-08-2025 Deel 4 uit de serie Levend Verlies

Burn-out: meer dan alleen moe zijn!

Burn-out... een woord dat je waarschijnlijk regelmatig hoort. Misschien heb je er zelf wel mee te maken (gehad).

Waarom komt het zo vaak voor?

Onderzoekers zien allerlei factoren:

• We leven in een prestatiemaatschappij; de lat ligt hoog in het werk, maar ook in relaties, het uiterlijk, sociale media, enz. Dit zorgt voor constante druk en weinig ruimte om 'gewoon mens te zijn'.
• Ons brein staat altijd 'aan' door allerlei technologie. Vroeger trok je de deur achter je dicht aan het einde van je werkdag, nu gaat het zowat 24/7 door.
• Ondanks dat we digitaal altijd in contact staan met anderen, is er toch veel eenzaamheid. Mensen voelen zich niet echt gezien. Dat zorgt ervoor dat stress sneller opstapelt.
• Het wegdrukken van emoties (niet-zeuren-mentaliteit) zorgt ervoor dat we signalen van lichaam en geest negeren, tot het te laat is. Denk maar eens aan het verzorgen van een ziek familielid, een ingrijpende levensgebeurtenis, een overlijden... allemaal factoren die stressvol zijn, maar vaak wordt de emotionele lading genegeerd.

Veel burn-outs gaan uiteindelijk over de vraag: wie ben ik eigenlijk? Leef ik wel het leven dat ik wil? Wie wil ik zijn?

Een burn-out is dus niet alleen 'teveel gewerkt', het is vooral een te lang negeren van jezelf. Een burn-out vraagt je om liefdevoller naar jezelf te kijken.

Wat is helpend?

• Erken en benoem wat er aan de hand is
• Vertraag door jezelf de kans te geven om op adem te komen
• Zoek mensen die écht luisteren (zowel privé als professioneel)
• Luister naar de signalen van je lichaam en geest
• Zoek (opnieuw) zingeving: ontdek wat jou energie geeft, ontdek wie je bent, waar je hart ligt en welke emoties of gebeurtenissen (uit het heden én verleden) aandacht verdienen om vervolgens stap voor stap je leven weer op te pakken.

Bovenal: wees mild voor jezelf. Mild in woorden over jezelf, in verwachtingen van jezelf en de tijd die jij jezelf gunt om te herstellen.

Hoe zou jij vandaag milder voor jezelf kunnen zijn?

16-07-2025  Stop femicide!

Onderstaand nieuwsbericht is jullie vast niet ontgaan.

Persoon overleden na schietpartij Gouda, verdachte voortvluchtig | Binnenland | NU.nl

Wéér een vrouw koelbloedig om het leven gebracht.

Wéér een tragisch einde voor een onmisbare moeder.

Wéér lijkt het om femicide te gaan.

Wéér een boodschap aan ons allemaal om te luisteren naar kwetsbare vrouwen. Niet te oordelen, maar er voor haar te zijn! 

Behoefte om hier over door te praten? Neem contact op

10-07-2025 Deel 3 uit de serie Levend Verlies 

Levend verlies bij kinderen van gescheiden ouders.

Wanneer ouders uit elkaar gaan, verandert er veel.
Ook al leven beide ouders nog, voor een kind is een scheiding een verlies.
Levend verlies.

Het kind verliest:

• de zelfsprekendheid van een thuis waarin het gezin één geheel is
• dagelijkse rituelen
• hoe de ouders en het gezin waren voordat alle spanningen begonnen
• enz.

Het gevoel van verlies herhaalt zich bij elke verjaardag, elk kerstfeest en als er een ouder mist bij een schooluitvoering.

Elk kind rouwt hierover op een eigen manier. De een is stilletjes en teruggetrokken, de ander is juist boos en druk of overmatig ‘flink’ en erg zorgzaam.

Wat kun je als ouder of professional doen?

• Erken het verlies
  Zeg niet: “Je went er wel aan.”
  Zeg wel: “Ik weet dat dit moeilijk voor je is. Je mag verdrietig zijn.”
• Blijf praten en stel vragen, zoals:
  “Wat is er voor jou anders sinds de scheiding?” “Wat mis je soms het meest?”
• Normaliseer loyaliteitsgevoelens. Laat het kind weten dat het van beide ouders mag houden en geen partij hoeft te trekken. Én dat beide ouders nog evenveel van het kind houden als voor de scheiding. Óók als er zich na verloop van tijd nieuwe partners aandienen verdient een kind een onvoorwaardelijke nummer 1-positie.
• Creëer stabiliteit. Zorg voor duidelijke afspraken en voorspelbaarheid. Als beide ouders zich inzetten voor onderlinge harmonie, kan het kind beter omgaan met verlies.
• Gebruik creatieve vormen. Soms kan een kind zich beter uiten via tekenen, verhalen, spel of muziek.
• Schakel hulp in wanneer nodig

Rouw en verlies bij kinderen kunnen diep doorwerken.
Een professionele begeleider kan helpen om gevoelens en gedrag te verhelderen en ondersteunen in het oppakken van het leven.

In mijn praktijk bied ik die ruimte aan kinderen én ouders. Vanuit de erkenning van het verdriet gaan we op zoek naar veerkracht, zodat het kind vol vertrouwen de toekomst in mag gaan.
Neem gerust contact op als ik hierin wat kan betekenen!

23-06-2025 Deel 2 uit de serie Levend Verlies

Levend verlies na een echtscheiding of relatiebreuk – een rouwproces dat vaak onzichtbaar blijft

Het beëindigen van een relatie is meer dan alleen afscheid nemen van je partner. Het betekent ook het verlies van gedeelde dromen, familiebanden, een vertrouwde thuisbasis, het beeld van je toekomst en het gevoel van "wij".

Zelfs als de beslissing om uit elkaar te gaan bewust en/of wederzijds is genomen, kan de pijn intens zijn. Want dit is een verlies. Een vorm van rouw. Geen overlijden, maar wel een onherroepelijke verandering die het leven voorgoed anders maakt. Dit is levend verlies.

En juist dat maakt het zo complex. Bij een overlijden biedt de omgeving troost, maar bij een relatiebreuk blijft het vaak stil. Misschien is er praktische hulp, maar vaak hoor je ook goedbedoelde uitspraken zoals: "Probeer het nog even", "Jullie hebben het zo goed samen" of "Hebben jullie therapie overwogen?"

Daarnaast zijn er reacties als: "Je komt er sterker uit", "Je moet loslaten" of "Kijk vooruit". Hoewel deze opmerkingen misschien waar zijn, voelen ze op dat moment vaak niet helpend. Het wordt nóg moeilijker om je verdriet te delen als je omgeving zegt: "Wat zeur je? Dit was toch jouw eigen keuze?".

Maar jouw pijn is echt. Jouw rouw is echt. Zelfs als jij degene bent die de relatie heeft beëindigd, verdient jouw verdriet erkenning.

Herken je dit? Worstel je met gevoelens van schuld, verdriet, verwarring of verlies?

Weet dan: je staat er niet alleen voor.

Voel je vrij om contact op te nemen. Jouw verhaal mag gehoord worden. Jíj mag er zijn!

10-06-2025 Deel 1 uit de serie Levend verlies

Ouderschap en levend verlies   – de rouw die nooit stopt
Levend verlies is een vorm van rouw die zelden wordt herkend, laat staan erkend.

Voor bijvoorbeeld ouders van een kind dat langdurig ziek is, of een kind met een psychiatrische diagnose (denk aan: autisme, ADHD, angststoornis, etc.), is het verlies niet één moment – het is een verlieservaring die dagelijks terugkomt. Levend verlies.

Elke keer je kind zien worstelen.
Elke keer zien wat anderen wél kunnen.
Elke keer moeten uitleggen, regelen, bijsturen.
Elke keer sterk zijn terwijl je hart breekt.

Levend verlies is de rouw om wat je zó had gehoopt.
Om wie je kind had kunnen zijn, als de omstandigheden anders waren geweest.
En tegelijkertijd is er de diepe liefde voor je kind om wie het nú is. Te midden van alle praktische, lichamelijke en/of emotionele uitdagingen die het leven met zich meebrengt is er die onvoorwaardelijke liefde.
Bij levend verlies leven ouders tussen die twee werelden.
En dat vraagt meer kracht dan de meeste mensen ooit zullen begrijpen.

In mijn werk zie ik ouders worstelen met het verlies van verwachtingen. Van vanzelfsprekendheden. Van rust. Van spontaniteit. Van toekomstbeelden die anders zullen lopen dan gedacht.
Voor wie dit herkent: je rouw is écht!
Je mag verdriet hebben, óók als je kind leeft.
Je hoeft niet altijd "dankbaar" of "positief" te denken en jouw gevoel weg te redeneren.

Wil je graag meer weten over levend verlies en hoe je hiermee om kunt gaan? Ik luister graag naar jouw verhaal.

27-05-2025   Conferentie

Twee dagen in verbinding. Over rouw, verlies en het leven zelf.

Op 26 en 27 mei was ik in Renesse voor een bijzondere tweedaagse, georganiseerd door HZ University of Applied Sciences en het Landelijk Centrum Rouw en Verlies.

Als alumnus van de post-HBO Begeleiden bij Rouw en Verlies voelde dit als thuiskomen in een groep mensen die snappen hoe belangrijk écht ontmoeten is.

Ik werd geraakt en geïnspireerd door o.a. Manu Keirse, Josje Geerse, Joachim Duyndam, Janneke Meester, Jakob van Wielink, Susanne Duijvestein, Anne-Gera Marteijn en natuurlijk door het muzikale moment met Paula Vos.

Mijn huiswerk?
Het boek "Professioneel begeleiden bij verlies" lezen van Jakob van Wielink.
Jakob maakte me in zijn warme betoog nieuwsgierig naar de Transitiecirkel – een model over verbinding, verlies, betekenis en de beweging van het leven.

De Transitiecirkel gaat over het leven zelf.
En leert mij hoe ik als professional met aandacht en betekenis aanwezig kan zijn in het verhaal van de ander.

10-05-2025 Herinneringen

In mijn tuin staat een bloempot met een aardbeienplant. Voor het derde voorjaar op rij bloeit hij in mijn tuin — prachtig, vol leven. Het is de plant van mijn moeder. Een erfstuk.

Elk bloemetje is een herinnering. Niet alleen aan haar, maar ook aan alles wat ze door wilde geven. Liefde. Zorg. Aandacht voor het kleine.
Elk aardbeitje-in-wording is een herinnering aan hoe ze liep, praatte, lachtte.

In mijn praktijk is er ruimte voor dit soort herinneringen.
Níet om te 'blijven hangen' in het verleden, wél om ruimte te maken voor de verbinding met het nu.
Een herinnering is namelijk geen belemmering, maar een zachte kracht die je met je meedraagt.

Rouw vraagt niet alleen tijd. Het vraagt aandacht. En soms is een bloeiende aardbeienplant precies genoeg om te voelen: jij bent er nog, op je eigen manier.

Herinneringen leven. Net als liefde.
Wat herinnert jou aan wie je mist?